Sadeq Hedajat
Sadeq Hedajat żył w pierwszej połowie XX wieku. W Teheranie chodził do liceum francuskiego, po czym wyjechał na studia do Europy. Spędził tam pięć lat, z czego cztery we Francji. Poznawszy bliżej literaturę europejską sam zaczął pisać.
Pisał przede wszystkim krótkie opowiadania. Był w tym prekursorem, ponieważ ten gatunek wcześniej nie istnial w Iranie. Także tematy, jakie w swojej twórczości poruszał oraz sposób, w jaki to robił były nowatorskie. Zerwał z wszechobecną do tej pory w literaturze perskiej dydaktyką, a bohaterami swojej prozy czynił postaci nieheroiczne i nieromantyczne. Akcję opowiadań osadzał w środowisku bazarowym, wiejskim, inteligenckim... Są wśród nich satyry na tematy społeczno-obyczajowo-religijne, w których ukazywał mniej sympatyczne oblicza mieszkańców Iranu. Jego najważniejszym utworem jest krótka nowela pt. Ślepa sowa (Buf-e kur), która uchodzi za szczytowe osiągnięcie prozy perskiej XX-go wieku.
Hedajat nie czuł się dobrze w Iranie. Religia, zwyczaje, zafałszowane relacje między ludźmi, tradycje, system polityczny... Miał tego wszystkiego dość. Cierpiał na depresję, na którą lekarstwa szukał w alkoholu i narkotykach. W końcu wyjechał z kraju, udał się do Francji. Tam też wkrótce potem odebrał sobie życie.
Był wegetarianinem i przeciwnikiem zabijania zwierząt, zajmował się folklorem Iranu, tłumaczył teksty pahlawijskie na język nowoperski. Jego twórczość wywarła ogromny wpływ na nowożytną prozę perską.